၉တန္းေလာက္က အျဖစ္အပ်က္တခုပါ။ ဘယ္လိုမွေမ႔မရလို႔ ေရးလိုက္တာ။
ေက်ာင္းဆရာမတင္တဲ႔ က်ဴရွင္၀ိုင္းကို ဆရာမ အေအာင္ေပးရင္ျပီးေရာ ဆိုတဲ႔သူေတြဘဲ တက္ၾကပါတယ္။ပုံမွန္အားျဖင္႔ေတာ႔ နည္းနည္းညံတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြေပါ႔။ ေတာ္တဲ႕ေက်ာင္းသားေတြက အျပင္မွာနာမည္ၾကီးတဲ႔၀ိုင္းေတြမွာတက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ႔ ဥာဏ္ေကာင္းလူေပေတြဆိုေတာ႕ က်ဴရွင္ကို အျပင္မွာယူျပီး က်ဴရွင္မတက္ဘဲေျပးၾကပါတယ္။ တခါတေလ က်ဴရွင္လခ ေတာင္ မေပးဘဲ ေၾကြးက်န္ထားတတ္ၾကပါေသးတယ္။ အဲဒါကိုဆရာမကသိသြားျပီး အေတာ္စိတ္ဆိုးတယ္။
အဲဒီအခါက်မွ တသက္လုံး ရင္ထဲမွာ ၀င္သြားေစတဲ႔ဆူးၾကီးတေခ်ာင္းကို သူရိုက္ထည္႔ လိုက္ပါတယ္။ “အတန္းထဲကမိန္းကေလးေတြ ၾကည္႔ထားၾက။ ဒီေကာင္ေတြကို ဘယ္ေတာ႔မွ ရည္းစာထားဖို႔လဲစိတ္မကူူးနဲ႔။ ယူဖို႔လဲစိတ္မကူူးနဲ႔။ ဖဲသမားမယားျဖစ္သြားမယ္။ ဘ၀ပ်က္ သြားမယ္။” က်ေနာ္တသက္မွာ အဲဒီတုန္းကေလာက္ စိတ္တုိ၊၀မ္းနည္း၊ ေသးသိမ္တာ တခါမွမရွိခဲ႔ပါဘူး။ အဲဒီေန႔ကစျပီး သူ႕အခ်ိန္ကို ဘယ္ေတာ႔မွ မတက္ေတာ႔ပါဘူး။ ရေအာင္ေျပးပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္တဲ႔ေန႔မွာေတာင္ သူ႔အခ်ိန္ပါရင္ အျခားအခန္းမွာ သြားထိုင္ေနတတ္တယ္။
အသက္၁၅ႏွစ္သာသာရွိတဲ႔ေက်ာင္းသားေလးေတြ ေဒါသဂတိနဲ႔ ေျပာခဲ႔တဲ႔ ဆရာမ ကို အခု အသက္၃၀မွာ စိတ္မဆိုးေတာ႔ေပမဲ႔ ရင္ထဲကဆူးကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွနုတ္လို႔ရမွာ မဟုတ္တာေတာ႔ အမွန္ပါ။ ဘယ္သူေတြမွားတယ္ ဘယ္သူေတြမွန္တယ္ ဆိုတာကို ဆရာလုပ္ျပတာမဟုတ္ပါ။ ငယ္ငယ္က တကယ္ကိုမေမ႔နိုင္တဲ႔အေၾကာင္းေလး ရင္ဖြင္႔တာပါ။
ေ၀ဖန္ခံစားနိုင္ၾကပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ က်ေနာ္မိန္းမ ဘ၀မပ်က္ေသးပါ။ ဖဲသမားမယားလဲ မျဖစ္ေသးပါ။
